Regionieuws - Vlaams-Brabant - Tennis en Padel Vlaanderen
Regionieuws Vlaams-Brabant
Internationaal op de stoel: ‘Bronze Badge’ Roeland Vandenberghe heeft eerste Davis Cup-duel achter de rug
Als ‘ITF Bronze Badge’ staat Roeland Vandenberghe, op 26-jarige leeftijd, aan de top van de Belgische scheidsrechterij. Vandenberghe is gepassioneerd door tennis en vond als scheidsrechter een andere manier om met zijn sport bezig te zijn. In januari zat hij op de stoel voor het Davis Cup-duel tussen Libanon en Peru. “Dat zijn de momenten waarop je heel veel bijleert”, aldus Vandenberghe.
Samen met de Waalse Floriane Dierckx is Roeland Vandenberghe, voorzitter van het landelijk gelegen TC Roosendael in Tienen, de enige ‘ITF Bronze Badge’ van ons land. Op relatief korte tijd legde Vandenberghe een toch wel opmerkelijk parcours af.
“Alles begon op 16-jarige leeftijd toen een clubtrainer vroeg om mee te doen aan het examen van clubscheidsrechter”, zegt Vandenberghe. “Met nog twee andere personen van de club ‘gingen we het eens proberen’. Voor mij ging alles in een stroomversnelling omdat Ludwig Stillaert, een nationaal scheidsrechter van de club, mij meenam naar tornooien en naar de eindronde van de gewestelijke interclub. Ik vond het leuk om te doen én je verdient als tiener wat bij. Uiteraard was dat eerste seizoen spannend. Bij elke stap die je zet, is die spanning er nu trouwens nog. De echte smaak kreeg ik in 2018 te pakken tijdens een opleiding in Zweden. De cursus werd gegeven door verschillende topscheidsrechters. Het was daar dat ik besefte dat ik dit wou blijven doen.”
Nationaal scheidsrechter, White Badge en Bronze Badge
Vandenberghe zette snel verschillende stappen. In 2016 werd hij nationaal scheidsrechter, in 2021 ging het naar ‘ITF White Badge’ en sedert oktober 2023 mag hij zich ‘ITF Bronze Badge’ noemen. “De cursus voor ‘White Badge’ vond gedurende vijf dagen plaats in het Franse Les Contamines”, vertelt Vandenberghe. “Voor White Badge is het voldoende om zeer grondig alle reglementen te kennen om te slagen. De eisen voor ‘Bronze Badge’ liggen veel hoger. Ik volgde in oktober 2023 de cursus in Amstelveen. Je wordt daar vanaf de eerste minuut op de rooster gelegd en geëvalueerd. Er wordt nauw gekeken hoe je reageert op verschillende situaties. De druk is veel groter. Het waren spannende dagen en – toegegeven – ik was er zonder heel veel marge door. Eigenlijk had ik al geluk dat ik tot de cursus werd toegelaten. Ik kon immers nog niet de ervaring voorleggen als scheidsrechter op Challenger-tornooien.”
Davis Cup Libanon-Peru
Als ‘Bronze Badge’ was Vandenberghe tot nu toe voornamelijk actief op ITF-tornooien. Hij was vorig jaar ook scheidsrechter tijdens de Challenger van Louvain-la-Neuve én begin dit jaar kreeg hij met Libanon tegen Peru zijn eerste Davis Cup-duel toegewezen.
“Je kan je kandidaat stellen voor Challenger-tornooien, maar omdat ze meestal ervaring vragen is het niet evident om er in te geraken”, zegt Vandenberghe. “Uiteraard was het ook voor mij jammer dat de Challenger van Louvain-la-Neuve dit jaar niet doorging. De finale van het ITF-tornooi van Koksijde – er zit dan toch 3.000 man op de tribune – was dan weer een zeer leuk moment. De voldoening nadien is groot.”
“Het Davis Cup-duel tussen Libanon en Peru betekende een zeer bijzondere ervaring. Je merkt dat er veel meer komt bij kijken én er is de druk van de coaches die naast je zitten. Ik heb gedurende die tweedaagse veel bijgeleerd. Omwille van de spanning in Libanon werd het duel in Caïro op neutraal terrein afgewerkt. Voor mijn eerste Davis Cup-ervaring was dat misschien niet erg (lacht). De druk van het publiek was alvast wat minder.”
De Belgische scheidsrechterij kan best wat jong bloed gebruiken en Vandenberghe zet zich in om die jongeren op weg te helpen. “Zelf speel ik ook competitief tennis, maar als gepassioneerde is dit toch een heel andere manier om met de sport bezig te zijn”, zegt hij. “Je komt op plekken waar je anders niet komt en je ontmoet spelers van een hoger niveau. De teamsfeer onder de officials tijdens de tornooien is trouwens prima. Ik kan aan jongeren alleen maar aanraden om in stressvolle situaties de rust te bewaren en zeker niet over je heen te laten lopen.”
Vandenberghe is een verkeerskundig ingenieur. Zijn vrije dagen gaan bijna volledig op aan tennis. “Ik heb flexibele uren en tijdens de weken dat ik niet op tornooi ben, werk ik meer dan nodig”, lacht hij. “Normaal gezien ben ik gedurende 8 à 10 weken per jaar op het circuit. In zekere zin ontspant mij dat wel. Tussendoor probeer ik ook nog wat te joggen.”
Hopen op kansen
Dit jaar zal Vandenberghe tijdens de zomermaanden vooral actief zijn op het ITF-circuit. Het feit dat op de grote tornooien de lijnrechters zijn weggevallen geeft minder mogelijkheden om aan de bak te komen. Vandenberghe kan zich op zowat alle internationale tornooien kandidaat stellen als scheidsrechter. In de eerste plaats lonkt hij naar de Challengers.
“Je kandidaat stellen op een Challenger is geen probleem, maar geselecteerd worden is een ander paar mouwen”, zegt hij. “Meestal kiezen de organisatoren voor scheidsrechters met ervaring op dat circuit. Het is dus een kwestie om er in te geraken. Of ik als scheidsrechter een ultiem doel heb ? Dat is vanzelfsprekend een Grand Slam-tornooi meemaken, maar dat wordt nu nóg moeilijker zonder lijnrechters. Ik wil in de eerste plaats kijken hoe ver ik kan geraken en hoop dat er kansen komen. Stel dat je op een Challenger actief bent, dan moet je hopen dat daar een referee rondloopt die je opmerkt en je introduceert voor volgende tornooien. Op die manier kan je in het circuit gelanceerd geraken. Het blijft een hobby en ooit voltijds werken als scheidsrechter is haast onmogelijk. Hoe je ‘Silver’ of ‘Gold Badge’ wordt ? Je kan een ladder stijgen op basis van ervaringen en sterke beoordelingen op je wedstrijden. Voor mij is dat op dit moment niet echt een doel. Ik wil in eerste instantie ervaring opbouwen in binnen- en buitenland als ‘Bronze Badge’, en dan zien we wel.”
Samen met de Waalse Floriane Dierckx is Roeland Vandenberghe, voorzitter van het landelijk gelegen TC Roosendael in Tienen, de enige ‘ITF Bronze Badge’ van ons land. Op relatief korte tijd legde Vandenberghe een toch wel opmerkelijk parcours af.
“Alles begon op 16-jarige leeftijd toen een clubtrainer vroeg om mee te doen aan het examen van clubscheidsrechter”, zegt Vandenberghe. “Met nog twee andere personen van de club ‘gingen we het eens proberen’. Voor mij ging alles in een stroomversnelling omdat Ludwig Stillaert, een nationaal scheidsrechter van de club, mij meenam naar tornooien en naar de eindronde van de gewestelijke interclub. Ik vond het leuk om te doen én je verdient als tiener wat bij. Uiteraard was dat eerste seizoen spannend. Bij elke stap die je zet, is die spanning er nu trouwens nog. De echte smaak kreeg ik in 2018 te pakken tijdens een opleiding in Zweden. De cursus werd gegeven door verschillende topscheidsrechters. Het was daar dat ik besefte dat ik dit wou blijven doen.”
Nationaal scheidsrechter, White Badge en Bronze Badge
Vandenberghe zette snel verschillende stappen. In 2016 werd hij nationaal scheidsrechter, in 2021 ging het naar ‘ITF White Badge’ en sedert oktober 2023 mag hij zich ‘ITF Bronze Badge’ noemen. “De cursus voor ‘White Badge’ vond gedurende vijf dagen plaats in het Franse Les Contamines”, vertelt Vandenberghe. “Voor White Badge is het voldoende om zeer grondig alle reglementen te kennen om te slagen. De eisen voor ‘Bronze Badge’ liggen veel hoger. Ik volgde in oktober 2023 de cursus in Amstelveen. Je wordt daar vanaf de eerste minuut op de rooster gelegd en geëvalueerd. Er wordt nauw gekeken hoe je reageert op verschillende situaties. De druk is veel groter. Het waren spannende dagen en – toegegeven – ik was er zonder heel veel marge door. Eigenlijk had ik al geluk dat ik tot de cursus werd toegelaten. Ik kon immers nog niet de ervaring voorleggen als scheidsrechter op Challenger-tornooien.”
Davis Cup Libanon-Peru
Als ‘Bronze Badge’ was Vandenberghe tot nu toe voornamelijk actief op ITF-tornooien. Hij was vorig jaar ook scheidsrechter tijdens de Challenger van Louvain-la-Neuve én begin dit jaar kreeg hij met Libanon tegen Peru zijn eerste Davis Cup-duel toegewezen.
“Je kan je kandidaat stellen voor Challenger-tornooien, maar omdat ze meestal ervaring vragen is het niet evident om er in te geraken”, zegt Vandenberghe. “Uiteraard was het ook voor mij jammer dat de Challenger van Louvain-la-Neuve dit jaar niet doorging. De finale van het ITF-tornooi van Koksijde – er zit dan toch 3.000 man op de tribune – was dan weer een zeer leuk moment. De voldoening nadien is groot.”
“Het Davis Cup-duel tussen Libanon en Peru betekende een zeer bijzondere ervaring. Je merkt dat er veel meer komt bij kijken én er is de druk van de coaches die naast je zitten. Ik heb gedurende die tweedaagse veel bijgeleerd. Omwille van de spanning in Libanon werd het duel in Caïro op neutraal terrein afgewerkt. Voor mijn eerste Davis Cup-ervaring was dat misschien niet erg (lacht). De druk van het publiek was alvast wat minder.”
De Belgische scheidsrechterij kan best wat jong bloed gebruiken en Vandenberghe zet zich in om die jongeren op weg te helpen. “Zelf speel ik ook competitief tennis, maar als gepassioneerde is dit toch een heel andere manier om met de sport bezig te zijn”, zegt hij. “Je komt op plekken waar je anders niet komt en je ontmoet spelers van een hoger niveau. De teamsfeer onder de officials tijdens de tornooien is trouwens prima. Ik kan aan jongeren alleen maar aanraden om in stressvolle situaties de rust te bewaren en zeker niet over je heen te laten lopen.”
Vandenberghe is een verkeerskundig ingenieur. Zijn vrije dagen gaan bijna volledig op aan tennis. “Ik heb flexibele uren en tijdens de weken dat ik niet op tornooi ben, werk ik meer dan nodig”, lacht hij. “Normaal gezien ben ik gedurende 8 à 10 weken per jaar op het circuit. In zekere zin ontspant mij dat wel. Tussendoor probeer ik ook nog wat te joggen.”
Hopen op kansen
Dit jaar zal Vandenberghe tijdens de zomermaanden vooral actief zijn op het ITF-circuit. Het feit dat op de grote tornooien de lijnrechters zijn weggevallen geeft minder mogelijkheden om aan de bak te komen. Vandenberghe kan zich op zowat alle internationale tornooien kandidaat stellen als scheidsrechter. In de eerste plaats lonkt hij naar de Challengers.
“Je kandidaat stellen op een Challenger is geen probleem, maar geselecteerd worden is een ander paar mouwen”, zegt hij. “Meestal kiezen de organisatoren voor scheidsrechters met ervaring op dat circuit. Het is dus een kwestie om er in te geraken. Of ik als scheidsrechter een ultiem doel heb ? Dat is vanzelfsprekend een Grand Slam-tornooi meemaken, maar dat wordt nu nóg moeilijker zonder lijnrechters. Ik wil in de eerste plaats kijken hoe ver ik kan geraken en hoop dat er kansen komen. Stel dat je op een Challenger actief bent, dan moet je hopen dat daar een referee rondloopt die je opmerkt en je introduceert voor volgende tornooien. Op die manier kan je in het circuit gelanceerd geraken. Het blijft een hobby en ooit voltijds werken als scheidsrechter is haast onmogelijk. Hoe je ‘Silver’ of ‘Gold Badge’ wordt ? Je kan een ladder stijgen op basis van ervaringen en sterke beoordelingen op je wedstrijden. Voor mij is dat op dit moment niet echt een doel. Ik wil in eerste instantie ervaring opbouwen in binnen- en buitenland als ‘Bronze Badge’, en dan zien we wel.”
Een man van de wereld: Adolfo Battaglia (92) tennist nog wekelijks op Park 1800 in Vilvoorde
“Ik word op deze club hard gesteund om mijn hobby te blijven beoefenen”
Op zondag 23 februari blies hij 92 kaarsjes uit, maar dat belet Adolfo Battaglia niet om nog wekelijks actief te zijn op de banen van Park 1800 in Vilvoorde. Battaglia kwam in 1963 vanuit Argentinië naar ons land, speelde voor het eerst op 40-jarige leeftijd tennis en 52 jaar later doet hij dat nog steeds. “Waar ik de liefde voor de sport ontdekte ? In Jeddah”, lacht Battaglia, die voor zijn werk alle hoeken van de wereld bezocht.
Donderdag tussen 10 uur en 11.30 uur vormt voor Adolfo Battaglia de vaste tennisafspraak op Park 1800. Battaglia bleef steeds van grote blessures gespaard en staat tussen zijn vriendengroep nog helemaal zijn mannetje.
“We vormen hier al lang een vaste groep van ongeveer veertien tennissers”, zegt Battaglia. “We spelen volgens een beurtrol, maar meestal ben ik wel aan zet. Soms train ik op een andere dag met een kameraad nog een extra uur. Pas op, dat is geen spectaculair tennis, hé (lacht). We doen dit spelletje gewoon graag en – veruit het belangrijkste – we blijven in beweging.”
Begin de jaren ’90 sloot Battaglia, die enkele kilometers verderop in Koningslo woont, zich aan bij de Vilvoordse club. Hij is de club en zijn vriendengroep dankbaar voor de mooie tennisjaren die hij er al beleefde. “Ik ontmoette hier zeer vriendelijke mensen”, zegt hij. “Ze steunen mij en ze laten me toe om mijn hobby te beoefenen. Als ik niet goed speel, doen ze trouwens helemaal niet lastig (lacht). Alles verloopt op een relaxte manier.”
De Argentijn Battaglia, een gewezen burgerlijk bouwkundig ingenieur, kwam in 1963 naar België. “In Argentinië heb ik nooit getennist”, zegt hij. “Ik speelde er wel amateurvoetbal. Na het behalen van mijn diploma was het mijn bedoeling om in België verder te studeren, maar ik ging hier al snel aan de slag. Midden de jaren ’60 werkte ik mee aan de weginfrastructuur toen er in België op grote schaal autostrades werden aangelegd. Ik leerde hier ook mijn echtgenote kennen. Tien jaar later speelde ik voor het eerst tennis. Dat was op de gemeentelijke terreinen van Jette. Ik tenniste er met vrienden op de zondagen dat het niet regende. De overige dagen van de week had ik het veel te druk.”
Battaglia reisde voor zijn werk de wereld rond. Hij woonde ook enkele jaren in Saoedi-Arabië. “In Jeddah was het overdag enorm warm, we speelden er ’s nachts”, lacht hij. “Het is daar dat de liefde voor tennis echt ontstond. Toen ik terugkeerde maakte ik me lid op Park 1800 en de tennismicrobe is sindsdien nooit meer verdwenen.”
Reizen deed Battaglia niet alleen voor zijn werk, maar ook om familiale redenen. Hij keerde uiteraard geregeld terug naar Argentinië om zijn familie te bezoeken en één van zijn dochters woont in Rio de Janeiro.
“Mijn kinderen zijn in België geboren”, aldus Battaglia. “Eén dochter woont in Brussel, de andere in Rio de Janeiro. Ze leerde in België een Braziliaan kennen en trok vervolgens naar ginder. In beide steden heb ik ook twee kleinkinderen. Ik reisde vroeger geregeld naar Argentinië en Rio, maar intussen beginnen die lange reizen toch te vermoeiend te worden. Mijn oudste broer, die nog in Argentinië woont, is intussen 96 jaar, maar het is reeds drie jaar geleden dat ik hem nog zag.”
Competitie speelde Battaglia amper. Hij tennist zuiver voor het plezier en dat wil hij nog zo lang mogelijk blijven doen. “Ik speelde vroeger wel enkele interclubwedstrijden voor Park 1800, maar dat was eerder sporadisch”, besluit hij. “Voor mij gaat het in de eerste plaats om het bewegen, niet om het winnen. Ik volg ook heel wat tenniswedstrijden op televisie en bracht al een bezoek aan Roland Garros. Ik geniet van deze sport. Jammer genoeg gaat het op internationaal vlak momenteel wat minder goed met het Argentijnse tennis. Vroeger waren er meer figuren. Soms kom ik hier bekende landgenoten tegen. Zo ontmoette ik al dikwijls Carlos Rodriguez, de ex-coach van Justine Henin. De band met het moederland gaat immers nooit verloren.”
Op zondag 23 februari blies hij 92 kaarsjes uit, maar dat belet Adolfo Battaglia niet om nog wekelijks actief te zijn op de banen van Park 1800 in Vilvoorde. Battaglia kwam in 1963 vanuit Argentinië naar ons land, speelde voor het eerst op 40-jarige leeftijd tennis en 52 jaar later doet hij dat nog steeds. “Waar ik de liefde voor de sport ontdekte ? In Jeddah”, lacht Battaglia, die voor zijn werk alle hoeken van de wereld bezocht.
Donderdag tussen 10 uur en 11.30 uur vormt voor Adolfo Battaglia de vaste tennisafspraak op Park 1800. Battaglia bleef steeds van grote blessures gespaard en staat tussen zijn vriendengroep nog helemaal zijn mannetje.
“We vormen hier al lang een vaste groep van ongeveer veertien tennissers”, zegt Battaglia. “We spelen volgens een beurtrol, maar meestal ben ik wel aan zet. Soms train ik op een andere dag met een kameraad nog een extra uur. Pas op, dat is geen spectaculair tennis, hé (lacht). We doen dit spelletje gewoon graag en – veruit het belangrijkste – we blijven in beweging.”
Begin de jaren ’90 sloot Battaglia, die enkele kilometers verderop in Koningslo woont, zich aan bij de Vilvoordse club. Hij is de club en zijn vriendengroep dankbaar voor de mooie tennisjaren die hij er al beleefde. “Ik ontmoette hier zeer vriendelijke mensen”, zegt hij. “Ze steunen mij en ze laten me toe om mijn hobby te beoefenen. Als ik niet goed speel, doen ze trouwens helemaal niet lastig (lacht). Alles verloopt op een relaxte manier.”
De Argentijn Battaglia, een gewezen burgerlijk bouwkundig ingenieur, kwam in 1963 naar België. “In Argentinië heb ik nooit getennist”, zegt hij. “Ik speelde er wel amateurvoetbal. Na het behalen van mijn diploma was het mijn bedoeling om in België verder te studeren, maar ik ging hier al snel aan de slag. Midden de jaren ’60 werkte ik mee aan de weginfrastructuur toen er in België op grote schaal autostrades werden aangelegd. Ik leerde hier ook mijn echtgenote kennen. Tien jaar later speelde ik voor het eerst tennis. Dat was op de gemeentelijke terreinen van Jette. Ik tenniste er met vrienden op de zondagen dat het niet regende. De overige dagen van de week had ik het veel te druk.”
Battaglia reisde voor zijn werk de wereld rond. Hij woonde ook enkele jaren in Saoedi-Arabië. “In Jeddah was het overdag enorm warm, we speelden er ’s nachts”, lacht hij. “Het is daar dat de liefde voor tennis echt ontstond. Toen ik terugkeerde maakte ik me lid op Park 1800 en de tennismicrobe is sindsdien nooit meer verdwenen.”
Reizen deed Battaglia niet alleen voor zijn werk, maar ook om familiale redenen. Hij keerde uiteraard geregeld terug naar Argentinië om zijn familie te bezoeken en één van zijn dochters woont in Rio de Janeiro.
“Mijn kinderen zijn in België geboren”, aldus Battaglia. “Eén dochter woont in Brussel, de andere in Rio de Janeiro. Ze leerde in België een Braziliaan kennen en trok vervolgens naar ginder. In beide steden heb ik ook twee kleinkinderen. Ik reisde vroeger geregeld naar Argentinië en Rio, maar intussen beginnen die lange reizen toch te vermoeiend te worden. Mijn oudste broer, die nog in Argentinië woont, is intussen 96 jaar, maar het is reeds drie jaar geleden dat ik hem nog zag.”
Competitie speelde Battaglia amper. Hij tennist zuiver voor het plezier en dat wil hij nog zo lang mogelijk blijven doen. “Ik speelde vroeger wel enkele interclubwedstrijden voor Park 1800, maar dat was eerder sporadisch”, besluit hij. “Voor mij gaat het in de eerste plaats om het bewegen, niet om het winnen. Ik volg ook heel wat tenniswedstrijden op televisie en bracht al een bezoek aan Roland Garros. Ik geniet van deze sport. Jammer genoeg gaat het op internationaal vlak momenteel wat minder goed met het Argentijnse tennis. Vroeger waren er meer figuren. Soms kom ik hier bekende landgenoten tegen. Zo ontmoette ik al dikwijls Carlos Rodriguez, de ex-coach van Justine Henin. De band met het moederland gaat immers nooit verloren.”